"Slogan Bulamadım"

Gözde TÜTMEZ

İki haftadır Gezi Parkı’nda, yıllardır uyuyan güzel edasıyla salınan güzel halkımızın ‘diriliş’ine şahit oluyoruz. Belki birkaç ağaç, belki yediğimiz her lokmaya gizlenmiş afyon, belki içki yasağıyla gelen ayıklık, belki hakarete uğrayan her insanın onur mücadelesi; bizleri, sizleri, onları, ötekileri, berikileri sokaklara döktü. Ülkenin her bir köşesinde tencereleri, tavaları, ruhları, bedenleri ve ‘orantısız zekaları’ ile herkes ses vermeye başladı.

Noldu da bu insanlar böyle yırtıp attılar kefenlerini? Noldu da uyuyan güzeller uyandı uykusunda? Baş belası twitter’da ismini hatırlayamadığım biri ’90 nesli pokemonu yasaklatan çocuktan beridir kimseye böyle sinirlenmemişti.’ diye yazmış. Güldüm okurken, haklıydı. Herkesin geleneklerinden kopuk, gözleri kapalı, zihni afyonlu diye yaftaladığı bu meşhur ‘apolitik’ gençlik noldu da böyle zekaları ile bağırmaya başladı?


Ülkenin her bir köşesinde dirilmiş, direnmiş, direnen her insanın başka başka cevapları var bu soruya. Uygulanan onca şiddete sevgileri ve saygıları ile tek yürek olmuş halk; yedikleri ‘tarihi geçmiş’ onca ne olduğu belirsiz gaza rağmen, duydukları hakaretlere rağmen, zekaları ve bedenleri ile bir yapbozun parçalarını yerleştirmeye başladı. Dünyanın dört bir köşesinden gelen destekler ile, her seferinde acımasızca eleştirdikleri o gençlerle el ele bir mücadele başladı.

Onca yasağa, onca gaza, onca şiddete, onca hakarete mizahları ve sevgileriyle dik duran bu insanlara, yıktıkları bu korku imparatorluğunda uzun süre kimse dokunamayacak gibi görünüyor. Her ne kadar objektif olması gereken medyamız bunu anlatmaktan korksa da…